رُگا

ممنونم از آدم‌هایی که در زندگی من چه کوتاه نقش داشتند، چه هستند هنوز. از آن‌ها که لبخند شدند، از آن‌ها که بغض شدند. ممنونم از تمام آدم‌هایی که آمدند تا من دنیا را زیباتر ببینم و رفتند، تا به دنبال زیبایی‌ها بروم. از آدم‌هایی که حرف‌هایشان زخم بر دلم گذاشت، تا یاد بگیرم هرکسی ارزش هم صحبت شدن را ندارد. و آدم‌هایی که بی‌حرف، وجودشان از بایدهای زندگی بود. ممنونم از آدم‌هایی که از دردهایم مرحمی ساختند برای خودشان تا یاد بگیرم آنقدر لبخند بزنم تا خودم هم دردهایم را فراموش کنم. من از تمام آدم‌های زندگی‌ام ممنونم آن‌ها هر طور که بودند من امروز را ساختند. من امروزی که یاد گرفته به دنبال آرزوهایش برود؛ دست آدم‌های واقعی زندگی را بگیرد و دور شود و دور شود و دور شود...